"My Inner Voice".

  Er wordt tegenwoordig nogal wat gesproken over "afvlakken" in verband met Covid. Ik geloof dat men dan spreekt over de statistieken. Er lijkt mij een verband te bestaan tussen het afvlakken van deze statistieken en het "sociale" leven. Dat piekt mee en dat vlakt af... Hoe meer besmettingen met het virus, hoe meer ellende hoe meer iets dat lijkt op bekommernis om elkaar. Hoe minder ellende hoe minder.... Alleen wordt dat niet in de statistieken meegenomen. Ben ik nu een pessimistische chagrijn? Dat kan. Maar ik heb afgeleerd te snel tevreden te zijn wanneer het ons sociale leven betreft. Een maatschappij die vaak meer drijft op oplaaiende emoties dan op een diep en rustig (mee)voelen. Het heeft heel vaak meer iets weg van een soort "affakkelen"...  🧓 

 En is déze innerlijke houding niet juist het bewijs van de kracht van het eigen geloof???  Mijn  mening, mijn politieke- of geloofsovertuiging op willen dringen aan anderen is altijd een teken van eigen innerlijke zwakte en onzekerheid.