"My Inner Voice".

Hoe het is gekomen.... Hondje kreeg een soort "genadetrap" van een "baasje". Het werd hondje "groen en geel" voor de ogen.  En plotseling....plotseling vond hondje zichzelf afgetuigd en wel.. in  "De Rozenhaag"! En toen....toen begréép hondje!! Van "bijten" hield hondje niet...maar eindelijk eens een "flinke keel opzetten" leek niets mis mee. En hondje kon er alléén maar bij winnen. Niets meer te verliezen.  ***  

  Mahatma Gandhi en de vierjarige Dalai Lama. 🧡  

 Wie een "hondenleven " heeft krijgt als "hond" ook nog eens de schuld van de trappen die worden uitgedeeld.  Natuurlijk, de "dierenbeul" wil niet als zodanig bekend staan. Het hondje zal misschien héél lang ook denken dat hij het wel zal hebben verdiend. Als "het baasje" het zegt en iedereen babbelt het "baasje" na, dan zal het misschien toch wel zo zijn! Het hondje incasseert de trappen. Wat kan het ànders?  * Met de staart tussen de poten weglopen is echter niet het karakter van ieder hondje. Een misrekening dus. En zie, er komt een moment dat zo'n hondje denkt: "Ja maar wacht eens even....." * * * Dan gaat hondje blaffen. Blaffende honden bijten misschien niet maar ze kunnen des te hàrder blaffen  wanneer "de keel eenmaal geschraapt" is. * ***

  Dat is iets wat ik wel heb geleerd... Middenin wat voor "puinhopen" dan ook me toch te kunnen concentreren op "werk". Ik denk het is een gave èn Genade. Als kind had ik dat al. "Rotzooi" om mij heen, ik "verdween" in een boek. "Gesterkt" kon ik er daarna weer beter tegenaan. Het was géén vlucht maar een manier om niet te "verdwijnen" in de rotzooi van anderen.  Middenin de puinhoop ervoor kiezen moreel niet weg te zakken.  Zo wàs mijn leven, zo is mijn leven. Een "hondenleven" dàt wel. Uiterlijk.  Soms denk ik dat de zin van een hondenleven is de "slechtheid" van anderen te openbaren.  Een mens behandelen als een hond...wel, daar wordt toch iets zichtbaar van de "dierenbeul". Deze openbaart zichzèlf ; dat doet niet "het hondje" dat slechts de trappen incasseert.  ***