"Zelfkastijding"..
Vanmorgen denkend aan alle onrust en angst in deze wereld. De onrust in mijn eigen leven. Onontkoombaar. Het moet àlles geschieden. En ik weet dat Hij "boven" alles "zweeft", dat Hij in alles aanwezig is. Hoe belangrijk eraan te werken dat dit niet slechts een gedachte blijft maar tot ervaring wordt. Een zekerheid die blijft in de donkerste uren van ons leven. In ziekte, pijn, eenzaamheid, verraad. En ik dacht verder. Waarom zijn we toch zo laks in het "dienen van God"?? Waarom ons niet inspannen hiervoor zoals we ons inspannen voor "wereldse" zaken. Waarom zijn we al snel tevreden met onszelf. Ons gebed gedaan, de Bijbel gelezen, naar de kerk geweest. En dat vinden we voldoende en verzuchten : "Ik ben ook maar een mens". "Ook maar... ". "Thuis", vroeger... kreeg ik vaak te horen dat "we wel met onze poten op de grond moesten blijven". Getracht werd daarmee "de poten onder mij vandaan