"My Inner Voice".

 In een paar woorden mijn leven : "De wereld" begreep ik beter èn omgekeerd dan dat ik mijn christelijke broeders en zusters begreep en omgekeerd. Het is zoals het is. Het was zoals het was. Stof tot nadenken.

 "Van uitstel komt afstel" zegt men wel.  Een drama wanneer dat afgedwongen wordt door dat we te lang gewacht hebben. Zelfs Boeddha bedacht dat de tijd eens voorbij is. Dàn wacht de eeuwigheid. Maar daar kunnen we niet inhalen wat we hier op aarde hadden moeten doen. Zo vaak heb ik de laatste jaren het gevoel dat het besef van aardse eindigheid zo goed als verdwenen is bij veel mensen.  Betekent dat misschien dat toch ook de eeuwigheid voor ons niet echt een realiteit is? Leven we toch nog veel te veel in "onwerkelijkheden"?  Maar weer een nachtje slapen. Ik kan het met mijn gewone verstand niet meer bij elkaar breien. En het geeft me een onrustig gevoel maar méér nog diepe treurnis.  Het enige dat rest...  Hij glimlacht... altijd. 

En dit is een mysterie. Nee, het gaat niet om de vreugde in vernietiging, verraad, ondergang. Het geheim is de ware Vreugde te behouden ten tijde van "ondergang". Dat heeft denk ik van doen met "stabiliteit". Dit heeft óók van doen met onze "energievoorziening".  Laat ik de energie aftappen doordat ik meega in de "neergang"? Of vind ik de ware stille, diepe Vreugde en daarmee de toegang tot een onuitputtelijke en eeuwige Bron van innerlijke Kracht en energie??!