"My Inner Voice".

Jong geleerd, oud gedaan..  Iemand die innerlijk koud en hard is, niet van z'n standpunt af te brengen, kan op het eerste gezicht stabiel, geworteld lijken. Hij /zij zal dat uiterlijk zelf ook vinden en genieten van mensen die hem daarom prijzen of zelfs steun bij hem zoeken. (in het hart kan het juist angstig zijn)  Mensen die wat "zonder wortels" lijken, of waarvan verwacht wordt dat ze dat zijn door die sporen in de hersenen, ook op zùlke momenten kan je je flink vergissen. Deze laatsten zijn open voor het "nieuwe" dat komen wil. Een open en ontvankelijk hart dat het "andere", het vreemde en nog ongekende en onbekende.. maar óók De Ander welkom kan en wil heten.  Zij die niet welkom zijn bij de eersten door de hardheid en onwrikbaarheid zoeken hun toevlucht bij de tweede soort mensen. Zij zijn de "bruikbaren" in de "goede strijd".  De schone schijn van de "verharden", de schijn van zekerheid, stabiliteit....

Het " but " zou ik hier weglaten.  Wàt Gandhi hiermee wil zeggen begrijp ik wel. Maar wanneer hij bijvoorbeeld de gelegenheid had gehad de "Filosofie der Vrijheid" van Rudolf Steiner te bestuderen of had gelezen over  Michaël en het  kosmische denken...  dan zou hij het woordje "but" hier niet hebben gebruikt..want het is dit doordenkend  huiveringwekkend.  Karma.  ' Dit lijkt een vervolg te zijn op wat ik gisteren aangaf over het (on)heilig geloof in "Sporen in ons brein". In de fysieke wereld wààr. Aantoonbaar! Maar wie slechts dit laat gelden is een materialist. Er is méér, véél meer dan deze fysieke wereld die notabene is voortgekomen uit de geest. Eerst geest, dàn materie. Dit omdraaien voelt voor mij als minachting. Een minachting tegenover de geestelijke wereld. Anti-Michaëlisch en in het spoor van Ahriman. Dan geloven we ook niet meer echt in ontwikkeling en verandering. Dan kan je zomaar te horen