"Dragen".

Wanneer je iets draagt hoeft dat geen "last" te zijn. Dagobert Duck zal met genoegen bezwijken onder het gewicht van de zak met goudstukken die hij op de rug heeft. Bijvoorbeeld. 

Maar een ziekte, armoede en erger dat kan wel degelijk als last ervaren worden. Sowieso het aardeleven is iets anders dan "hemelleven". Het kan als zwaar en onaangenaam ja zelfs als ondraaglijk ervaren worden. 

Er zijn "vluchtwegen". Veel wegen die maken dat ik het ondraaglijke draaglijk lijk te maken.... maar blijken uiteindelijk me in een nóg ondraaglijker situatie te hebben gebracht. 

Ik kan me nóg vaster klinken aan het aardeleven door van alles en nog wat. Verslavingen waaraan dan ook. Ik kan terecht komen in een depressie. 

Nu heb ik geprobeerd om te doen wat de boeddhistische leraar adviseerde. Iets als : versterk dat wat je voelt. Je somberte, je angsten enzovoort. Ik weet niet of de vergelijking hier helemaal opgaat maar het heeft iets weg van : onder druk wordt alles vloeibaar. Maar ook : iets wat ik heel hard samendruk versplintert en dan zit ik tenslotte met 1000 brokstukken!! En dan?? Ik heb het geprobeerd maar... Nee het heeft teveel weg van een omgekeerde vlucht... 

Een andere mogelijkheid is voortdurend afleiding zoeken, er niet aan denken. Je aandacht verleggen naar iets buiten je. Maar dat is ook niet de oplossing. Het is het, kan het zijn te krampachtig willen loslaten. Ook dan blijf je eraan vast zitten. Onvrij. Bovendien 24 uur per dag dat volhouden is niet te doen. 

Het andere is het "loslaten". Iets als een ballon loslaten die dan ver weg meegenomen wordt naar... In ieder geval weg! Maar dan verlies ik het contact met iets dat toch bij mij hoort. Anders was het niet in mijn leven gekomen. 

Het is zoeken naar een weg die hier tussenin ligt. Ik wil me niet (meer) ontdoen van mijn last door het mee te laten drijven in onbekende luchtstromen. Maar ik wil er ook niet onder verpletterd raken.

Christus nam het kruis op zich. Gewillig en vol overgave. Hij wist waarom Hij dit moest dragen en daarom wilde Hij het. Fijn was het niet. Maar ik vermoed dat Hij het hele gebeuren van Golgatha niet als last beleefd heeft. Want dat zou betekenen dat Hij het niet gewild heeft. Hij beleefde het misschien zèlfs  niet als onrechtvaardig... Daardoor geen "last". Ja, het fysieke kruis was zwaar. En Hij had hulp nodig. Eerder in Gethsemane had Hij ook de angst ervaren. Maar...

Wij zijn niet meer dan onze Heer. Maar zoals wij mèt Hem lijden zo mogen wij ook mèt Hem door dood en Opstanding gaan. En dan opent zich iets als een "tussen stadium" : Het zijn in "de wolken". Niet het lot afgeschud. Niet losgelaten in onbekende "luchtstromen". De wolken.....Een wonderlijke verbinding tussen hemel en aarde.

Niet het willen "verdrinken in je goudstukken" en niet het "over de balk gooien". Zo'n soort weg willen.

 Wij mogen mèt Hem door dood, Opstanding gaan. Hij gaat óók met ons. Hij neemt ons mee in de Wolken,wij mogen Hem volgen. Geen "aardevlucht". Het laat zijn sporen na... Dàt zegt al genoeg.

Nu, zoiets werkelijk gaan beleven....tot leven brengen in jezelf... niet als een mooi verhaal het (weer) horen of als iets toekomstigs.....dat kan tot gevolg hebben dat ik mijn last niet meer als last ervaar. Ik drààg het lot, mijn lot. Ik ga er niet meer onder gebukt als onder een loden last...

Misschien is dat óók Hemelvaart?