Relax!!..en gá je weg!

Wanneer we last van iets hebben willen we daar zo snel mogelijk vanaf. Logisch. Dus doen we van alles om dat te bereiken. Maar niets lijkt te werken... We proberen nóg harder. Doen nog méér ons best. Vergeet het maar.....

Je wordt bijna letterlijk doodgegooid met goedbedoelde adviezen ook nog eens.

Een andere weg dan het iets doen is het niets doen....Lang deed ik er over voor ik ontdekte dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Lang kunnen de "toeschouwers" erover doen voor ook zij leren te zwijgen....Gezegend degene die in de fase belandt dat het zwijgen inleidt. Nog meer gezegend ben je wanneer je in al je pijn en eenzaamheid dit moment herkent. Hoogst gezegend ben je wanneer je dit erkent en kunt gaan zeggen : Het is goed.

Je hebt geen idee waar het op uit zal lopen maar je wéét....

Ik heb geleerd hoe dit te doen door wat oefenen....Wat is toch dat raadsel waar de hele wereld tegenwoordig over lijkt te spreken : " Loslaten". Hoe harder dit geschreeuwd wordt hoe meer je de vertwijfeling kunt ervaren en je ziet dat het tegenovergestelde gebeurt. Steeds vaster worden we geklonken in dat wat we  zeggen juist niet te willen...

Wanneer het zwijgen daar komt, je angst en je woede daarover wat oplossen na of in een kritisch moment....Je komt tot bez-in-ning....Je moet wel zo lijkt....En je vraagt daar in jezelf : Wat maakt dat ik niet loskom van dat waar ik " last" van heb?

Het antwoord kan ongeveer zo klinken: " Mij, de "last" had je nodig om nog beter naar en in jezelf te leren luisteren....Ik was zó hinderlijk dat je me kwijt wilde. Dàt was je probleem en dáár ligt de "verlossing". Op het moment dat jij me wilt drágen en me niet meer van je wilt afschudden zal je geen last meer van me hebben".

Ik oefende dit op het fysieke vlak. Een pijntje hier of daar.. Daar ontdekte ik dat er in mij iets heel dwingends was van ervan af te willen. Dit dwingende kon ik voelen in het gebied van het hart en de ademhaling zelfs. Toen ik dit eenmaal ontdekt had kon ik dat loslaten. Zolang dat me lukte was het pijntje weg!!

De last bleek niet de pijn. Dat pijntje bleef zolang ik me ertegen verzette. Het opgeven van het verzet daar lijkt het om te gaan....

Tegelijk ligt daar voor mij het geheim van onze incarnaties. Alleen op aarde en in dit fysieke lichaam kan ik dit bewustzijn ontwikkelen. Gezegend de aarde óók en het "huisje" waarin we onze weg al oefenend kúnnen en mógen gaan. 

Het begin van déze, mìjn  weg...
werd gezegend!