Transformatie 2.

 Wanneer alle vragen verstommen kan je merken dat je in jezelf een "laag dieper" komt. Misschien nog niet in de Stilte van het hart. Maar hier kan je denk ik het Duitse woordje "ahnen" gebruiken. Het woord "aanvoelen- (komen)" dekt niet wat ervaren wordt. Dat is het óók maar het is te  grof, te "plat". 

Misschien kan het in het Nederlands alleen omschreven worden met iets als: een voorzichtig, tastend, zoekend vermoeden, aanvoelen èn "verwachtingsvol". Onzeker maar ook weer niet onzeker. 

 "Ahnen" geeft aan de ene kant voor mij aan een soort tasten in het duister, tegelijk is er ruimte, adem, vrijheid. De volgende stap zet ik niet op "goed geluk", maar ook weet ik niet hoe of wat te doen of waar de weg me heenleidt. Dat moet me gegeven worden. En dat kan ik alleen "in het moment" pakken.

En zo ervaar ik de weg of het proces van "transformatie" als een willen, een streven en tegelijk als een geschonken krijgen. Een weg van zoeken en tasten, van vallen en weer opstaan en een ontvangen van "genade op genade.

Stapje voor stapje, zonder vrees. Dat lijkt de weg te zijn.