"Zelfkastijding"..
En ik weet dat Hij "boven" alles "zweeft", dat Hij in alles aanwezig is. Hoe belangrijk eraan te werken dat dit niet slechts een gedachte blijft maar tot ervaring wordt. Een zekerheid die blijft in de donkerste uren van ons leven. In ziekte, pijn, eenzaamheid, verraad.
En ik dacht verder. Waarom zijn we toch zo laks in het "dienen van God"?? Waarom ons niet inspannen hiervoor zoals we ons inspannen voor "wereldse" zaken. Waarom zijn we al snel tevreden met onszelf. Ons gebed gedaan, de Bijbel gelezen, naar de kerk geweest. En dat vinden we voldoende en verzuchten : "Ik ben ook maar een mens". "Ook maar... ".
"Thuis", vroeger... kreeg ik vaak te horen dat "we wel met onze poten op de grond moesten blijven". Getracht werd daarmee "de poten onder mij vandaan te slaan". Nu, dàt is niet gelukt!
Kan je niet pas met beide benen ècht op de grond staan wanneer je óók in staat bent je "te verheffen"? Opstaan uit je stoel, je verheffen uit je zetel kàn alleen maar wanneer je op je voeten gaat staan. De kracht die is in je benen gebruiken om je op te richten.
Er spelen hier denk ik een paar dingen tegelijk. Ongeloof, een niet willen, gemakzucht, luiheid. Dat soort (al te) menselijke dingen. Maar óók gêne.
We schamen ons voor dàt waarin we geloven, voor dàt wat in ons leeft. In feite voor Diegene die in ons leeft. (let op : we schamen ons vaak minder voor onze "zwakheden" enzovoort!! We zijn immers mààr mens! ). Dùs verstoppen we het. Ons "licht onder de korenmaat"..
 |
| Korenmaat. |
Dat is met vuur spelen!! Dat veroorzaakt of een niet meer onder controle te houden brand. Of het vuur dooft.
God dienen is mensen dienen. Dat is geen straf maar een vreugde. Wie deze vreugde (nog) niet kent zal altijd blijven zeggen dat we toch met onze voeten op de grond moeten blijven. Toch maar mens zijn. En zo doen we onszelf tekort.
We kennen niet de ware Vreugde van het dienen. We kùnnen dan ook niet het bovenstaande gaan ervaren. "Ik ben met u..." We straffen in feite onszelf!
Reacties