"Het gebed van een hond".

 

Dat is iets wat ik wel heb geleerd...
Middenin wat voor "puinhopen" dan ook me toch te kunnen concentreren op "werk".

Ik denk het is een gave èn Genade.

Als kind had ik dat al. "Rotzooi" om mij heen, ik "verdween" in een boek.
"Gesterkt" kon ik er daarna weer beter tegenaan.

Het was géén vlucht maar een manier om niet te "verdwijnen" in de rotzooi van anderen. 

Middenin de puinhoop ervoor kiezen moreel niet weg te zakken. 

Zo wàs mijn leven, zo is mijn leven.
Een "hondenleven" dàt wel. Uiterlijk. 

Soms denk ik dat de zin van een hondenleven is de "slechtheid" van anderen te openbaren. 

Een mens behandelen als een hond...wel, daar wordt toch iets zichtbaar van de "dierenbeul".

Deze openbaart zichzèlf ; dat doet niet "het hondje" dat slechts de trappen incasseert. 

***