Nogmaals over het "zijn in de liefde".

Déze wond "helen"
betekent tegelijk het Licht
wéér
buitensluiten!!! 

De liefde kent geen vrees. De liefde "dekt zich niet in". De liefde is "open".

Alleen een "gewond" open hart kan het Licht ontvangen. Het ware Licht... Zo'n hart heeft geen vrees mèt de ander door "pijn", lijden en zonden heen te gaan. Schermt zich niet af. Gaat, dùrft te gaan tot in deze "krochten van de ziel". Dàt is tegelijk de "voetwassing", het begin van de weg.

De liefde kent geen vrees. Is ook niet dwaas overmoedig. De liefde gaat vanuit het altijd "gewonde" hart open en ongewapend iedere ontmoeting tegemoet. Het is al gewond dus wàt kan er nog gebeuren??

Angst maakt dat we van alles doen om het "gevaar", welk gevaar dan ook buiten ons te houden. In plaats van met het open hart stil te luisteren bestrijden we misschien wel onze eigen dubbelganger. De dubbelganger van de ander proberen we op afstand te houden. En daar is de liefde verdwenen. Waar angst is kan geen liefde zijn. Juist vanuit deze innerlijke instelling roepen we op wat we niet wilden zien. 

Praten over al deze dingen is één. Er midden doorheen gaan met die ander in nood, tot in de krochten van de ziel.... 

Spring ik in het water om
 "te redden" of..kijk ik "veilig" 
vanaf de kant toe uit
angst 
voor een "nat pak"??? 


PS. Mijn ervaring is dat Christus niet zit of verschijnt boven de puinhopen van mijn, van ons leven. Hij is te vinden in de puinhopen. Nergens anders. Dat is zoals ik het zèlf ervaren heb maar ook altijd weer hoor van anderen. Zolang ik slechts "toeschouwer" blijf wat betreft mijn eigen lot maar ook het lot van anderen  ga ik in feite niet de Christelijke weg.
Kiemen ontstaan in het donker, ontwikkelen in het donker. Dit donker willen ontwijken betekent veelal dat ik geen ander licht zie dan mijn eigen beperkte blik me kan tonen.

Het Licht schijnt in de/mijn  duisternis. Zolang we dat niet ervaren heb ik het niet begrepen!!! en tast ik in het duister..... 

Een schatgraver vindt
 iets.
De "doodgraver" dekt
toe..
In dezèlfde akker..

En heeft ook dít niet alles met Pasen van doen? Waar staat het ook alweer: 

"Hij baarde het leven uit de dood"....

En ook met het : "In Christus sterven wij".

En is het niet juist als met het "Onze Vader"... Ik kan alleen maar "Onze..." zeggen en nóóit " Mijn..."

Kort gezegd luidt de vraag: " Ben ik bereid mèt de ander dóór het nulpunt, dóór de dood te gaan? Spring ik in het water of vind ik "mijn eigen pak" belangrijker?

En valt of staat niet juist hiermee ons Christelijk leven, ons zg Christen zijn?? Hoe of waar kunnen we het anders tonen?