Relax!!..en gá je weg! 2

 

De meesten van ons kennen wel dat stemmetje van binnen. Hoe dwingend en brutaal. Altijd dat verzet in je tegen wat is....Dat stemmetje als een dreinend kind dat aandacht wil en z'n zin wil krijgen. Wanneer je het eenmaal z'n zin hebt gegeven lijkt het hek van de dam....Hulptroepen lijken nodig om het weer te " begrenzen.". En wat zegt " dit kind" in ons dan alsmaar?? Het blijft zeggen vreemd genoeg! : "Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet!!"

In de meeste gevallen zeggen we wat we wèl willen ....Een groot huis, geld, een mooie auto...De "platte" dingen spreken de eenvoudigen dan wat neerbuigend over. De "soberen" vragen om andere dingen : een klein optrekje ,  geld om van te leven, een tweedehands auto is ook al goed....

En vrijwel iedereen wil gezond zijn..Wat dat eigenlijk is heeft men vaak al geen notie meer van. Gezond ben je bijvoorbeeld wanneer je na een paar "paracetamolletjes" geen pijn meer hebt. Of met de (on) nodige pillen en of drank en drugs zichzelf gaande houdt...Problemen moeten snel opgelost worden...Weg ermee. Pijnen kunnen we niet meer verdragen. Zielenpijnen niet en fysieke pijnen niet. Op zich heel normaal hoor. En logisch dat we proberen al deze dingen weg te werken. De vraag is alleen...Hoe doe ik dat! En de volgende vraag is ook of het gevolg is dat ik ècht gezond word. Naar lichaam èn ziel. Die twee hangen nauw samen en zo ook de gezondheid van alletwee.

Gisteren schreef ik niet over het je last aanvaarden of zo. Ook het aanvaarden is een handeling, een iets doen! We zeggen vaak iets als : "Ik moet het aanvaarden. Het is niet anders".  Bij iets "moeten" zit gelijk een addertje onder het gras....Ook dat lijkt iets dwingends te hebben. Verscholen daarachter of daaronder zit een niet willen. Op geraffineerde wijze via een omweg is daar weer ons dreinend kind met het : " Ik wil niet"! We onderdrukken ons verzet door een soort gelatenheid. Het kan niet anders, ik moet wel of ik wil of niet. Het aanvaarden wat ik niet kan veranderen......maar als ik heel eerlijk ben moet ik bekennen dat ik het wel anders zou willen! Ik wil dìt niet.

Dat is nog niet wat ik gisteren bedoelde of probeerde te zeggen.....Het aanvaarden van iets daar kan ook klinken dat het goed is ....Ik weet het kan niet anders....en daarom maak ik mijzelf maar wijs dat het "goed" is. Zolang er nog iets is van een "goed" of "niet goed" ben ik nog niet dáár wat ik bedoel aan te duiden. Want heel normaal is dat we het goede willen en het niet goede afwijzen. Heel verborgen nog steeds dat dreinende kind met z'n nú:  "Eigenlijk wil ik het niet maar....".

Ik merkte dat ik nog iets dieper moest om te komen waar ik wìlde komen. Ik voelde in mijzelf dat zolang ik probeerde te zeggen : "het is goed"....Wel ik bleef in mij die "beklemming" voelen. Ik las eens ergens de kreet : " Jezelf op je kop slaan met een hamer om je koppijn niet meer te voelen"....Misschien klopt het niet helemaal hier maar in die richting ging wel mijn gevoel. Het voelde als geheel onlogisch....

Het eerste is in jezelf de "beklemming" ervaren. Op de borst, je ademhaling. Dan het gaan herkennen en èrkennen wààr dit vandaan komt. Vooral ook als dat dreinende  kind dit juist helemaal niet wil en het eigenlijk helemaal niet zo okay vindt allemaal, de oorzaak van die beklemming...Dan dat benoemen.....dat waar  je je tegen  verzet,  tegen wat is, tegen hoe het is. Dat kan nog een klus zijn omdat er veel dingen zijn die we gewoon vinden maar die helemaal niet gewoon zijn.....En dan toch uiteindelijk na.......😭 gaan be-grijpen met het hart de woorden : "Uw wil geschiede". Het is uiteindelijk zèlfs geen "nee" zeggen tegen je verzet. Dan ben je wéér in verzet....dan is weer via een omweg het "ik wil niet"...

En dan is de last die je gewillig draagt géén last meer...Het gaat niet meer om mijn oordeel wat wel of niet goed is....Het gaat nergens meer om en het gaat nergens meer óver!!

Vergeef me...ik zoek naar woorden voor iets dat moeilijk te verwoorden valt. Het is niet een bagatelliseren van het leed...het lijden, van pijn. Niet het bagatelliseren van fysieke pijnen of psychische pijnen. Integendeel...het is àlles eigen ervaring! Bagatelliseren is er dan niet meer bij. Maar wat ik leerde is dat heel vaak niet de " ziekte " of wat dan ook het lijden veroorzaakt. De oorzaak van het lijden was het verzet tegen wat was. Niets anders. 

PS Waaraan ik dit alles ook en voor het eerst heel duidelijk  ontdekte was met vermoeidheid. Vermoeide benen. Heel fysiek dus. Probeer maar eens. Gewoon toegeven: ik ben moe. Even gaan liggen en dan als een soort meditatie maken dat er niets meer in je is dat die vermoeidheid weg wil hebben.  Ook niet jezelf wijs maken dat je niet moe bent. Je bènt moe. Ook niet je verzet tegen de vermoeidheid weg willen hebben want dan ben je nog steeds druk doende...Je voelt de vermoeidheid en probeert niet het "weg te suggereren". Je ergert je ook niet aan je vermoeide benen. Je concentreert je er ook niet op. Heel stil ben je in je benen. Geen oordeel... Zoiets. Al doende leer je niets te doen. 😁

Dit is misschien gemakkelijker dan met pijn. 

Die werkt harder dan je denkt!