Ons innerlijk oerwoud....

 Nogmaals...misschien omdat ikzelf er veel onder geleden heb èn ervaren, gezien wàt het doet met mensen, in relaties, in situaties waar al of niet een conflict is. Oordelen, vooroordelen. 

Eerder deze week schreef ik er al eens over. Over positief of negatief oordelen. In wezen is er geen verschil. Het verschil is misschien meer te vinden in het feit dat sommige mensen getriggerd worden door negatieve oordelen. De mensen die graag altijd alles positief willen bekijken èn bepraten. En dat is verraderlijk omdat het mooi of goed lijkt.

Maar zie : bij negatief oordelen stampen we iets/iemand de grond in. Bij positief oordelen zetten we iemand misschien wel op een troon. Of we praten recht wat krom is.

Van jongsaf heb ik dat om mij heen zien gebeuren en ook ondergaan. Met het grootste gemak deed men het één en/of het ander. En àltijd heb ik het gevoeld als onwaar en onecht. Dat neemt niet weg dat ikzèlf er ook aan meedeed. Misschien niet toen, héél jong. Toen leed ik er "alleen maar" onder. Later. Oók wanneer ik niet altijd uitsprak wat ik dacht. 

Dàt betekent dat ik ook uit ervaring weet wat het oordelen doet met degene die oordeelt. Dat is het voordeel van zelf "zondigen".  Maar word je het je bewust  ...

Wat gebeurt lijkt iets te zijn van "waar je mee omgaat word je mee besmet". Maar dan ànders dan het meestal gebruikt wordt. Het is een gemene uitdrukking. Het lijkt de oorzaak van "de besmetting" buiten ons te zoeken. Maar ik kan ook denken dat ik misschien wel de magneet ben die "aantrekt" wat ik stiekem wel leuk vind! Soort zoekt soort! (Óók een gemene hoor!!) 

Wat oordelen betreft en vooroordelen dat kent slachtoffers! Maar de slachtoffers zijn zij die ge/veroordeeld worden maar netzo goed degene die oordeelt. Nog merkwaardiger is dat ze een zelfde lot treft. Alleen maar slachtoffers dus! 

Wanneer ik oordeelde kon ik voelen hoe ik mijzelf klem zette. Innerlijk. In een soort mal. Precies wat ik deed met de ander. En precies wat gebeurt in vastgelopen relaties en situaties.

 Ik kneedde, vormde (in) mijn denken  een idee, een model van de ander of van een situatie. Daarmee zette ik àlles vast. Mijn denken had de mal gemaakt zoals het dacht dat "het" was. Mijn denken werd onbeweeglijk. De kant van de "dader" die heel duidelijk tevens slachtoffer is. 

En dit kon dus positief of negatief oordelen zijn. De mal wàs eigenlijk al die ander!!! De werkelijkheid zag ik niet. Wàt ik zag was mìjn werkelijkheid, de mal. Een vorm. De oude kerk zou misschien spreken van een dogma. "Amen. Zo is het en niet anders". En tot overmaat van ramp : zo zal het tot in de eeuwigheid zijn. 

Nu zou je kunnen denken dat de meeste "omstanders" dat wel door zullen hebben. Helaas..."Vrije" mensen, vrije geesten daar zijn er niet veel van. En vaak worden zij ook niet erg gewaardeerd. Zij die "de mal kapot slaan", de kerkelijke dogma's afwijzen worden meestal buitenspel gezet. Zie bijvoorbeeld een Tolstoy. 

Tolstoy schijnt z'n schoenen te hebben uitgetrokken toen hij werd geëxcommuniceerd door de Russisch Orthodoxe Kerk. En dat witte hemd? Misschien een verwijzing naar de doop. Wie weet. En in de zak van het doophemd... "het Woord". 🧡💔