Afscheid(ing).

 Nà de zonde gebeurde iets merkwaardigs... misschien. Adam en Eva verborgen zich voor God. Hoopten ze ècht dat God ze niet zou zien, ze niet zou vinden? Direct na het "eten van de verboden vrucht" was blijkbaar hun blik al vertroebeld. Ze werden ogenblikkelijk de gevangene van een waanvoorstelling. 

Ze probeerden niet eens meer te verschijnen voor God en te liegen of iets. Denken dat God dàt niet zou opmerken zou net zo goed een waanvoorstelling zijn geweest. 

Adam en Eva verstoppen zich ergens in het Paradijs. Ze proberen niet tegenover God hun overtreding van Zijn gebod te verhullen... Ze proberen helemaal te verdwijnen. Als Hij mij niet ziet.... ziet Hij niet wat ik gedaan heb. 

Is dàt niet wat de zonde met ons doet? We worden laf en angstig en "verdwijnen".... Ons "ware wezen" verdwijnt en in het vervolg leven we in een soort wereld die alleen nog maar kan bestaan uit de allergrootste waanvoorstelling : Wanneer "ik verdwijn" wordt mijn zonde, mijn overtreding niet opgemerkt. 

En daarmee is àlles verloren!!! We leven niet meer "in de waarheid". Dat betekent in feite afgescheiden van God. Maar daarmee óók (af)gescheiden van mijn medemensen. Isolement. 

 En de gevaarlijkste waanvoorstelling is dit te ontkennen op alle (on)mogelijke manieren. Dat is een zijn in de duisternis. Blind, doof en stom vervolgen we onze weg...