Stabiliteit in de chaos.

 Tot op vandaag blijft de monnik als het mogelijk is altijd in hetzelfde klooster. Er kunnen omstandigheden zijn waardoor dit niet mogelijk is maar de regel is toch blijven in hetzelfde klooster. 

Het woord stabiel zijn heeft dat in zich. Iets onbeweeglijks. Rotsvast. Betrouwbaar. Rust. 

Het gevaar is dat "rust roest". 

Daar waar je letterlijk op dezelfde plaats blijft om je innerlijke rust niet te verstoren kan je ook kansen missen, kansen tot ontwikkeling laten liggen. Een ontwikkeling die in deze tijd aan de orde is. 

Ik zeg niet dat stabiel blijven in een klooster gemakkelijk is. In zulke gemeenschappen liggen ook behoorlijke uitdagingen. Alleen al het met elkaar uithouden.... Een hele opgave. 

Ook innerlijke beproevingen blijven de kloosterlingen niet bespaard. 

Het "stabiel"  zijn en  blijven in "de wereld" zeker in deze tijd vraagt toch nog iets heel anders. En dat is ook nodig. De kunst is in de chaos van deze tijd, staande midden in de wereld innerlijk stabiel te blijven. De chaos buiten niet binnen laten komen. Stabiel blijven. 

Maar de èchte ervaring van stabiliteit kan ik juist pas krijgen doordat ik voortdurend een beetje of zelfs iets meer dan een beetje uit het lood wordt geslagen. Stabiliteit betekent juist niet een onbeweeglijk zijn. Het is in de beweging, in de uiterlijke chaos, het lijden van de ander, het lijden van de dieren, de immoraliteit rondom, de crises, innerlijk mijn "midden" te bewaren. Dat wat de kloosterling  zoekt door de uiterlijke stabiliteit moeten wij bewaren temidden van grenzeloos lijden van alles wat leeft en óók ons eigen lijden, pijn en verdriet, onze eenzaamheid. Niemand in deze tijd ontkomt daaraan. Niemand! Een schrale troost maar wèl waar. 

Veel mensen in deze tijd raken deze innerlijke stabiliteit kwijt doordat de angst toeslaat. Angst voor die onvoorspelbare chaos. En dat zijn niet alleen de "verwarde" mensen waarover het in het nieuws gaat. Bij deze mensen knalt naar buiten wat in de meeste mensen min of meer verborgen blijft. In deze "verwarde" mensen wordt buiten ons zichtbaar wat in ons net zo goed aanwezig is. Een zichtbaar worden van de dubbelganger maar dan door middel van deze arme "verwarde" figuren. Het moet een les voor ons zijn, een waarschuwing. Iedereen kan onder bepaalde omstandigheden over die grens gaan. De controle verliezen over onszelf doordat de controle overal verloren lijkt te zijn. 

Stabiel zijn, stabiliteit is in dat ongecontroleerde van vrijwel alles toch het "overzicht" te behouden. Wat dat betekent is niet gemakkelijk in woorden uit te drukken. Hoe houd je overzicht in zo'n gigantische chaos waar we in terecht zijn gekomen? Hoe blijf je je angsten de baas?? 

De weegschaal. 
Het belangrijkste
voor ons 
het 
"Hypomochlion"!!
☀️ 

Het onder woorden proberen te brengen is denk ik niet het belangrijkste. Een man als Rudolf Steiner kan dat. Die had/heeft overzicht doordat hij uit een andere bron put dan waar de meeste mensen toe in staat zijn. Èn het heel bijzondere aan hem vind ik dat hij in staat was daar wèl woorden voor te vinden. 

En met dit verhaaltje over Rudolf Steiner geef ik al aan een manier, een weg om in deze tijd innerlijk stabiel te blijven. Niet je afsluiten voor de chaos, het lijden enzovoorts. Juist niet. Dan zou ik in het klooster kunnen gaan. Maar door iedere keer weer je uit het lood te laten slaan en dan weer in jezelf de balans te zoeken versterk je in jezelf dat Midden. Of nog anders : je wordt je steeds bewuster van dat Midden in je en vindt het iedere keer weer een beetje gemakkelijker terug dan de vorige keer. Totdat er hopelijk een moment komt dat je staande midden in de chaos en ondergang het "zijn in het/dit Midden" niet meer verliest. Dan zal je ook niet meer snel de grens overgaan naar uiterlijk verward gedrag. 

Voor mij blijkt de grootste hulp het bestuderen van wat Rudolf Steiner ons heeft verteld. Niet in de laatste plaats de zg. Christologie. Lezen, nadenken, mediteren over wat hij verteld heeft over de Christus Jezus, over de etherische Christus in deze tijd. Hoe belangrijk te gaan beleven dat wààr is Zijn belofte altijd bij ons te zijn. Niet meer in de fysieke gedaante maar in de etherwereld. Daardoor kunnen we ook los komen van onze gehechtheid aan de fysieke, materiële wereld. Dat gaat alles voorbij. Wanneer we dat inzicht krijgen, dat gaan beleven, vrijer worden, zullen we tegelijk in onszelf dat Middelpunt kunnen vinden.

☀️

 Omgekeerd óók : hoe gelovig we ook mogen denken te zijn, wanneer we de "wederkomst" alleen maar kunnen voorstellen als een (weer) fysiek zijn hier op aarde van Christus , wéér in het vlees,  vereren en aanbidden we nog steeds de materie, de Mammon. Het vlees blijkt dan voor ons van meer gewicht dan de geest. God is geest zeggen we. Ja... dùs...???!!!!

 ☀️

En zo kunnen we met de Hl. Benedictus in ons gebed vragen om hulp om door te gaan met het "goede werk" dat we zijn begonnen : het zoeken en bewaren van innerlijke stabiliteit temidden van chaos en verval. En dat is in feite een zoeken naar de etherische Christus in ons waardoor we tegelijk óók verbonden zijn met de gehele etherwereld. 

Zo, dit een nachtelijke overdenking. Over zoeken en vinden en zoeken en weer vinden. Je kan nooit zeggen dat je het hebt. Het is God kennen, God zoeken. Omdat God àlles overstijgt. Ik (her)ken God èn ik zoek God. Ik kèn mijn/het Midden èn moet het telkens weer zoeken. 🙏

Tot slot : Wanneer ik denk dat ik God ken, zeker ben van/in mijn geloof en me verwonder over zoekende en tastende "gelovige" mensen, wel dan zit ik op een gevaarlijke weg. Deze laatste mens is veilig... Bezig met "een goed en heilig /helend werk". Want lijkt dat ook niet juist toch op de weg van Christian Rosenkreutz in de "Chymische Hochzeit". Die wist niet zomaar  welke weg in te slaan. En het hele verdere verhaal is toch iets van een "uit het lood geslagen worden" en hervinden. Het niet (meer) weten en dan...  Een vragen en een antwoord vinden en dan wéér.... Zó gaat onze weg toch juist in deze tijd??!!! 

Het hoofd "weet weetjes". Het hart gaat zoekende en tastende de weg. Een geheel ànder weten, een andere weg dan het hoofd gaat. Het hoofd staat ook wat arrogant bovenop  ons lijf. Wat "losbollig" of met een "stijve nek". Het hart klopt/leeft in het midden!!! Niet het hoofd is stabiel maar het "kloppende hart". Het "kloppende hart" dat behoorlijk uit het lood geslagen kan raken maar stil in het midden blijft kloppen. Soms een versnelde hartslag. Soms het "overslaan" van een hartslag. Ritmeverlies soms. Maar het blijft in het midden. Dàt is leven. Ons hoofd is eerder een "doodskop" geworden dat niets begrijpt van dat rare kloppende hart dààr ergens een "verdieping lager". 

Maar hier is alles omgekeerd:

Hoog blijkt laag en laag blijkt hoog!! En wat goed lijkt kan slecht blijken te zijn en omgekeerd!! 

"Laat u niet misleiden...."