"Uit het lood geslagen"?

De "untouchability" in India is een verhaal op zich. 

Op déze wijze kennen wij dat in Europa niet. Maar schijn bedriegt... Ànders zichtbaar dan in India.... Bijna onzichtbaar voor wie niet wil zien. 

Maar het andere is dat er teveel mensen zijn die "in een hoekje kruipen". Ademloos opkijken naar die ander die.... Gevolg is dat hierbij beide mensen niet meer "uit de verf komen". 

Wijzelf werpen vaak blokkades op in relaties. En zeker lang niet altijd doordat wij tot "onaanraakbaar" werden gemààkt en ons (terecht) verzetten daartegen. 

Onzeker en misschien wel wat angstig zien we op naar wat/wie "boven" is. En op dàt moment zijn we allebei of is iedereen "onaanraakbaar" geworden. 

En zo is het dat velen hier niet in lompen rondlopen, in krotjes wonen. en anderen ge/bekleed met "witte boorden en stropdassen" wonende in mooie huizen. En toch.... En toch.... 

Het is niet het Coronavirus dat ons "ontouchable" maakt. Het is de vrees voor elkaars "anders" zijn. Het is de vrees voor "diversity". Ik vréés mijn "meerdere" in (om) wat dan ook. En ik vréés mijn "mindere" om net zulke vage redenen.

Wanneer we gaan begrijpen met het hart dat er in feite géén "meerderen" bestaan, géén "minderen" bestaan... want dat zijn verzinsels van het hoofd, dàn en dàn alleen kan de liefde (weer) gaan stromen. Dàn zijn we in het Midden, in Christus. 

"De liefde drijft alle vrees uit". (het omgekeerde is net zo waar!) Dàt is het grote "geheim". De liefde vreest niet de "diversity", vreest niet wèlke ander dan ook. Angst en vrees verdelen. Liefde verzoent en brengt bijeen! 

Dit gaat denk ik nog verder. 
Te doen is het me
nu vooral 
om de alinea :
"Wo der Mensch liebt.."
🌞 
(4e oplage, 1999
bl. 147)