Van Vuilnisbak naar Smeltkroes.

 Het hart lijkt vaak op een soort vuilnisbak. Van alles en nog wat wordt erin gedumpt. Dat kan al als pasgeborene (of eerder) beginnen wanneer je in een "vuil nest" wordt geboren.

 Niet in de eerste plaats ons brein wordt aangetast misschien. De rotzooi hoopt zich op in het hart. 

Wat moet een mens daarmee? Een vuilnisbak doe je de klep van dicht. En als de vuilnisman komt neemt die de troep mee. Opgeruimd staat netjes.

Wat te doen wanneer de vuilnisman, de dood nog niet aan de orde is? Hem "fluiten" te komen? Weg met de troep. 

Te veel mensen "kiezen" hiervoor. Zoek je niet deze uiterste weg dan zijn er heel wat vluchtwegen. Maar die leveren nog méér ellende op.

Er is een andere weg. Ik noem dat nu "de weg van de smeltkroes". 
Het doet denken aan de alchemie.

Je kan op een moment kiezen voor de weg van "omsmelting" of "omvorming". 

Dit kan alleen door middel van vuur. Een reinigend en louterend vuur.

Liefdevol neem je alle troep en rotzooi in je op, in je hart. Je stopt met je verzet. Die troep ontkennen of ervoor vluchten is onmogelijk. En dan terwijl jij "het vuur" brandende houdt kan in het hart het wonder zich voltrekken. 

En zo wordt een vloek tot zegen. Vuilnis wordt kostbare voeding waarvan ook anderen een "graantje kunnen meepikken". 

Kinderlijk blij!! 

PS. Ieder mens heeft wel z'n "vuilnis" hoor....En dùs z'n "vluchtwegen". 😁