Tot hoever?

 Moet of mag je kwaad zich laten "uitleven" totdat het zèlf zover is dat het inziet dat het zich moet "bekeren?" Hoe lang geef je het "vrij spel"?

Wanneer ik zie dat iemand een ander kwaad doet moet ik dan geduldig wachten tot hij of zij tot inkeer komt? Is het een ingrijpen in de vrijheid van de "kwaad-doener" wanneer ik hem of haar zeg te stoppen?

(British Museum) 

Waarom geven we zo vaak "vrij spel" aan wat overduidelijk niet deugt? Waarom zwijgen we op momenten dat we zouden moeten spreken? Zijn onze motieven altijd zuiver?

Mag of moet ik onderscheid maken tussen kwaad dat mij treft en kwaad dat een ander treft?

Misschien zo: kwaad dat mijzelf treft, aangedaan door een medemens daar zou ik nog kunnen denken aan iets als gelatenheid, (op)offering. Maar óók hier moet ik naar mijn motieven kijken. Eerlijk en onbevreesd.

Wanneer ik een ander zie lijden hem/haar aangedaan door een medemens... Ben ik bereid mee-te lijden door het niet zomaar te laten gebeuren? Of voorkom ik liever problemen voor mijzelf wanneer ik me hierin meng? Ben ik bereid uit vrije wil lijden op me te nemen of kijk ik liever weg, kijk ik liever de andere kant op?

Of óók : Zie ik niet omdat ik domweg te druk ben met mijn eigen zaken en dàt wat ik zou moeten zien, dàt wat zich misschien wel vlak voor/naast mij afspeelt niet zie, niet waarneem? 

Of nog anders : Interesseert het me gewoon helemaal niets? Ik zie, ik hoor en denk : " Zoek het maar zelf uit. Eerst ik en dan nog een keer ik.. en nóg een keer.." Zeggen we dan eigenlijk niet "Val dood!!" ?

Maar "de doden" zullen herrijzen en eens vóór ons staan! Zoals het zaad in de aarde sterft... 

Het bloed der "martelaren" als zaad van de (nieuwe) Gemeenschap.