Op eigen benen staan!

 Is er een grotere zegen denkbaar dan teleurgesteld te raken in iedereen? Terecht of misschien niet helemaal terecht?

Onze ouders, broers en zussen. In onze "leiders", politieke of geestelijke "leiders". Hulpverleners ook. Buren.. Onze geestverwanten, van wie wij dachten ook misschien onze vrienden te zijn...

En last but not least : in onszelf.

Een zegen is het. Een héle grote zegen. Eerst probeer je dat nog te geloven. Zo in de trant van: "er maar het beste van maken",  er zit niets anders op..."Aanvaarden wat ik niet kan veranderen". 

Je hebt gehoord dat de grote "wijzen" ons dit voorhielden. Je wilde het wel geloven. Ze hadden vast en zeker gelijk. Soms lukte het éven tot er weer een nieuwe teleurstelling bovenop kwam.

Oooh, déze strijd....met anderen, met jezèlf. En dan word je opnieuw de stront in getrapt misschien. Zo voelt het. Maar dat is dan plotseling ook de laatste keer!! Je wéét dit... 

Zoiets. 

 Je merkt dat je zoals een Dagobert Duck zwemt in zijn goudstukken, niet in gewoon water zwemt maar  in een "Gouden Zee". Dat was altijd al zo alleen je dàcht dat het modder was .... 😁

En op dàt moment sta je op eigen benen, ben je vrij!!!