Oud en nieuw.

 

Dit heeft toch iets van een open deur intrappen. Maar.. soms moet dat gewoon. Het grappige is wel dat ik geen hand hoef uit te steken. Beide handen vrij. 

Kijk de deur kan ook open lijken maar er hangt een onzichtbare sluier. Je weet wel tegenwoordig van die ramen met iets ervoor. Je kan niet van buiten naar binnen kijken maar omgekeerd wèl. 

Zo zijn er van die sluiers over het verleden. Beter niet te zien. Maar toch "rumoert" het erachter in het huis. 

Het dagelijks leven kan door het verleden sterk worden beïnvloed. Buiten in het daglicht zie ik niet wat daar binnen gebeurt. En dan plotseling kan onvoorbereid het raam worden opengegooid. Ik kan pardoes naar binnen kijken. 

Dàn hangt het van mij af hoe het verdere verloop zal zijn. Schrik ik me dood nou dan ben ik uitgeteld. Letterlijk. Maar blijf ik bij mijn positieven dan is dat  een soort ontwaken en ben ik in staat te kijken wat daarbinnen aan de hand is. 

En "ontwaakt" kan ik een verbinding leggen met wat ik dààr zie èn mijzelf. En blijf ik innerlijk overeind dan kan ik misschien zèlfs al iets toekomstigs ontwaren. 

Het verleden vasthouden is als de onzichtbare sluier rustig laten voor wat ie is. Ik denk in het licht te wandelen maar het is meer een slaapwandelen op klaarlichte dag. Plotsklaps wordt het "raam" opengegooid. 

Soms is het veiliger een open deur in te trappen en de handen te vouwen. Dat wil zeggen moedig kijken naar wat is geweest. En dan als een soort Januskop tegelijk de andere kant opkijken. Een aardige eindejaars - oefening. Terugblik en vooruitblik met de handen stil gevouwen.