"Meeliften"..

Dit is onschuldig. 
Bij een
"volwassen" mens
is dat anders! 

 

Meevaren op het (im)morele compas van een ander wijst op "Véél geschreeuw maar weinig wol".

Of ik schreeuw mooie, vrome dingen na van een mooie vrome heilige die hier ook niet blij van zou worden.

Of ik schreeuw "onheiligen" na die "leven" op deze brandstof van zijn bezeten fan! 

Waar of wie ikzelf ben, wil, kan is verdwenen. Ik verschuil me achter een "brede rug" waar ik onterecht op vertrouw. Niet omdat die rug goed of slecht is. Vooral omdat ik mijzelf verlies, verloren als een verdoold schaap.