Verbazing.

 

Waarschijnlijk hebben meer mensen dit :

Je hebt geslapen en geleidelijk bij het ontwaken 's morgens komt het besef weer van de extreme situatie waar we als gehele mensheid in terecht zijn gekomen. Oorlogen, terreur, klimaat, water,energie en àlles grijpt in elkaar.

Geen angst of onrust. Maar grote verbazing dat ik in déze tijd aardemens ben!

Maar toch ook treurigheid over het feit dat we onderling elkaar vaak het licht niet in de ogen gunnen. Zélfs niet als buren of als "geestverwanten". We halen elkaar vaak onderuit waar we kunnen. 

 Àlles in crisis en ik/wij hebben daar deel aan. Géén ontkomen aan! Wàt heeft mij dat te zeggen? 

***